Streszczenie: Unterschied zwischen den Versionen
| (2 dazwischenliegende Versionen desselben Benutzers werden nicht angezeigt) | |||
| Zeile 1: | Zeile 1: | ||
{{KTB}} | {{KTB}} | ||
| + | [[Datei:Titelbild.jpg|link=Tagebuch-Fotos]] | ||
{{Zusammenfassungsflaggenleiste}} | {{Zusammenfassungsflaggenleiste}} | ||
| − | + | Herbert Schrödter, urodzony w Berlinie w 1910 r., Służył jako ochotnik w wojsku w latach 1940–1945, ostatnio jako porucznik i dowódca kompanii karabinu maszynowego. Walczył głównie pod Umanem, w okolicach Slowyansk, w Nikopolu iw Kurlandii. | |
| − | + | W latach 1940–1944 był pod chorażym, sierżantem i dowódcą plutonu Pułku Piechoty 477 (257. Dywizja Piechoty, zmieniająca przynależność do korpusu, głównie 17 Armii lub 1. Armii Pancernej, Grupa Armii Południe). Najpierw, jako załoga wojsk w Polsce, brał udział w akcji Barbarossa od 21 czerwca 1941 r., Walczył w obleżeniu pod Human i dotarł, głównie przypisany do reserwy przywódcy, bez wielkiej walki pod Doniec. Zimą 1941/42 brał udział w walkach w Slowjansku i otrzymał Żelazny Krzyż II klasy, odznakę szturmową piechoty w srebrze i Medal Wschodni. Wkrótce po rozpoczęciu ofensywy letniej w 1942 r. Dywizję przeniesiono do Francji w celu odświeżenia i ochrony wybrzeża, gdzie został mianowany porucznikiem. W 1943 r. Ponownie przyjechał do Slowyansk, która została ponownie zakwestionowana na początku odwrotu. Po zranieniu i szpitalnym pobycie w domu, gdzie poznał swoją przyszłą żonę, przyjechał do Nikopolu do użytku. Tam został ranny po krótkim czasie po raz trzeci, za co otrzymał ranną odznakę w srebrze i dlatego nie musiał być świadkiem zniszczenia dywizji w Rumunii. W 1944 r. Ożenił się. W latach 1944–45 prowadził 3 kompanię batalionu Korpusu MG 410 (Korpus Armii X, 18 Armii, Kurlandia Grupy Armii) w okolicy Libau, gdzie awansował na Pierwszego Porucznika i Krzyż Żelazny I klasy i otrzymał odznaczenie zabliskie walki w kolorze brązu. Od 1945 do 1949 roku był w niewoli radzieckiej w Rydze, Smoleńsku i Borysowie. | |
| − | + | Zostawił swój oryginalny dziennik w 1944 r. W swojej ojczyźnie, gdzie został pozostawiony przez rodzinę podczas ucieczki. W niewoli zrekonstruował go i niezauważenie przyniósł do domu. | |
| − | + | ''(Tłumaczenie Google, ulepszony przez pana Grzesiok)'' | |
[[Kategorie:Tagebuchfragmente]] | [[Kategorie:Tagebuchfragmente]] | ||
Aktuelle Version vom 17. August 2020, 18:38 Uhr
 Zusammenfassung
|
 Streszczenie
|
 Резюме
|
 Résumé
|
 Kopsavilkums
|
 Santrauka
|
 Рэзюмэ
|
 Синопсис
|
 Abstract
|
Herbert Schrödter, urodzony w Berlinie w 1910 r., Służył jako ochotnik w wojsku w latach 1940–1945, ostatnio jako porucznik i dowódca kompanii karabinu maszynowego. Walczył głównie pod Umanem, w okolicach Slowyansk, w Nikopolu iw Kurlandii.
W latach 1940–1944 był pod chorażym, sierżantem i dowódcą plutonu Pułku Piechoty 477 (257. Dywizja Piechoty, zmieniająca przynależność do korpusu, głównie 17 Armii lub 1. Armii Pancernej, Grupa Armii Południe). Najpierw, jako załoga wojsk w Polsce, brał udział w akcji Barbarossa od 21 czerwca 1941 r., Walczył w obleżeniu pod Human i dotarł, głównie przypisany do reserwy przywódcy, bez wielkiej walki pod Doniec. Zimą 1941/42 brał udział w walkach w Slowjansku i otrzymał Żelazny Krzyż II klasy, odznakę szturmową piechoty w srebrze i Medal Wschodni. Wkrótce po rozpoczęciu ofensywy letniej w 1942 r. Dywizję przeniesiono do Francji w celu odświeżenia i ochrony wybrzeża, gdzie został mianowany porucznikiem. W 1943 r. Ponownie przyjechał do Slowyansk, która została ponownie zakwestionowana na początku odwrotu. Po zranieniu i szpitalnym pobycie w domu, gdzie poznał swoją przyszłą żonę, przyjechał do Nikopolu do użytku. Tam został ranny po krótkim czasie po raz trzeci, za co otrzymał ranną odznakę w srebrze i dlatego nie musiał być świadkiem zniszczenia dywizji w Rumunii. W 1944 r. Ożenił się. W latach 1944–45 prowadził 3 kompanię batalionu Korpusu MG 410 (Korpus Armii X, 18 Armii, Kurlandia Grupy Armii) w okolicy Libau, gdzie awansował na Pierwszego Porucznika i Krzyż Żelazny I klasy i otrzymał odznaczenie zabliskie walki w kolorze brązu. Od 1945 do 1949 roku był w niewoli radzieckiej w Rydze, Smoleńsku i Borysowie.
Zostawił swój oryginalny dziennik w 1944 r. W swojej ojczyźnie, gdzie został pozostawiony przez rodzinę podczas ucieczki. W niewoli zrekonstruował go i niezauważenie przyniósł do domu.
(Tłumaczenie Google, ulepszony przez pana Grzesiok)